رایة الهدی

می‌دانیم دوران امامت تقریبا 250 سال است. این دوران دورانی برای حفظ و گسترش دین است. خداوند اوصیای پیامبر و ائمه علیهم السلام را برای حفظ دین قرار داده است.

هرکدام از ائمه به نوعی این وظیفه را عمل کرده‌اند. یک بخش اساسی از حفظ دین در دوران حضرت مجتبی علیه السلام صورت گرفته است. شاید معاویه خطرناک‌ترین عنصری بود که ائمه با آن روبه‌رو شده‌اند. نقشه و طرحش نابودی اصل دین بود. به دوستش «مغیرة بن شعبه» گفت به خدا قسم من می‌خواهم این نام مبارکی که پنج بار در مأذنه‌ها برده می‌شود را دفن کنم! او هرکاری که برای رسیدن به این مقصود لازم می‌دانست، عمل کرد.

پس چرا امروز دین موجود است و سالم و صحیح در دست ماست؟

ببینید این مطلب بسیار مهمی است. این نمازی که شما می‌خوانید، این روزه‌ای که می‌گیرید، این اعتقاداتی که دارید همان است که پیغمبر صلی الله علیه و آله آورده و تعلیم فرموده است. همه همان است که ایشان فرموده است. این مطلب بسیار بزرگی است.

در عالم یک کتاب آسمانی دیگر که درست و سالم و دست نخورده باشد، وجود ندارد. یک دین سالم و درست و دست نخورده دیگر نداریم. فقط همین یکی است. به برکت چه؟ بخشی از آن به برکت آن 10 سال است که حضرت مجتبی (علیه السلام) در دوره معاویه صبر کرده است. دوستانش می‌آمدند و می‌گفتند: «یا مُسَخِّنَ وُجوهِ المُومِنین تو»؛ آبروی مومنین را بردی! این 10 سال صبر یکی از دلایلی است که امروز دین سالم در دست ما است. اگر امیرالمومنین (علیه السلام) نبود، اگر حضرت زهرا (سلام الله علیها) نبود، اگر امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) نبودند، اگر هر کدام از این ائمه (علیهم السلام) را برداریم دین به دست ما نمی‌رسید. ائمه ما مأمور حفظ دین هستند. دقت کنید مأمور حفظ دین، هرکدام برای حفظ یک حلقه از حلقات مأموریت هستند.

صبر حضرت مجتبی (علیه السلام) برای حفظ دین به اندازه شهادت حضرت امام حسین (علیه السلام) لازم بود.

در دوران معاویه 10 سال حضرت مجتبی (علیه السلام) امامت داشتند. امام حسین (علیه السلام) هم 10 سال تمام در عصر معاویه امامت کردند. ایشان هم در این دوران یک قدم و یک حرکت نکردند. همانطور که حضرت مجتبی (علیه السلام) صبر و تحمل کردند، امام حسین (علیه السلام) نیز صبر و تحمل کردند. ببینید امام حسین (علیه السلام) ابتدای حکومت یزید قیام کردند. معاویه مرده بود که قیام کردند.

در زمان معاویه حرکت ممکن نبود و مصلحت دین نبود و باید صبر می کردند. آن صبر دین را سالم به دست ما رسانده است. عرض کردم صبر و تحمل ایشان به همان اندازه قیام حضرت حسین (علیه السلام) ارزش دارد.

کار ائمه (علیهم السلام) همین است. وظیفه دارند بکوشند دین سالم به دست ما برسد. این به این معنی است که دین در جامعه اسلامی به طور صحیح قابل دسترسی باشد و البته اگر مردم کمک کنند به مرحله اجرا هم خواهد رسید آنچه وظیفه امام است این است که دین را در دسترس نگاه دارد، عمل و اجرا آن منوط به حضور مردم است.

یک روزی این دین کاملا اجرا می‌شود. آن عصر حضرت ولی عصر (علیه السلام) است. امیدوارم همه شما حتی پیرمردها آن روز را ببینند. اگر خدا مرحمت کند، می‌شود.

حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجواد مروجی طبسی، نویسنده کتاب «سبط اکبر» در گفت‌وگو با خبرنگار آئین و اندیشه فارس در خصوص فرا رسیدن میلاد با سعادت امام مجتبی (ع) گفت: امام حسن مجتبی (ع) یکی از چهره‌های بسیار بزرگی است که در عالم اسلام، جلوه به خصوصی دارد و دلیل اینکه اولین فرزند خاندان نبوت و امامت بود جایگاه بسیار خوبی را نزد رسول‌الله(ص) داشت.

وی اظهار داشت: حضرت رسول(ص) همواره در مجامع و مسجد، از حضرت مجتبی(ع) تجلیل کرده و ایشان را تعظیم می‌کرد، پیامبر(ص) امام حسن مجتبی را دوست داشت و مردم را به دوستی با آن حضرت نیز تشویق می‌کردند.

این محقق و پژوهشگر حوزه علمیه قم تصریح کرد: امام حسن مجتبی(ع) به دلیل اینکه شخصیت بزرگواری بود، قرآن را به طور مستقیم از شخص پیامبر(ص) دریافت می‌کرد و این مسئله‌ای بسیار عجیب در زندگی حضرت مجتبی(ع) به شمار می‌رفت لذا گاهی اوقات وقتی امیرمؤمنان شاهد قرائت آیات نازل شده بر حضرت رسول(ص) توسط حضرت زهرا(س) بود،‌ تعجب کرده و می‌فرمودند: فاطمه جان این آیات همین الان بر پیامبر (ص) نازل شد از کجا و به وسیله چه کسی این آیات به شما رسیده است؟ حضرت زهرا (س) می‌فرمود: از فرزندت امام حسن مجتبی (ع)!

وی ادامه داد: معلوم می‌شود امام حسن مجتبی (ع) مرتبا در مسجد حاضر می‌شد و آیات نازل بر پیامبر(ص) را پس از قرائت ایشان در سن 5 سالگی حفظ می‌کرد.

* ماجرای مسلمان شدن مرد عرب

مروجی طبسی به بیان خاطره‌ای از دوران حضور امام مجتبی (ع) در زمان حیات رسول‌الله پرداخت و گفت: عجیب این است که در دوران پیامبر (ص) عده‌ای در بیرون مدینه، جمع شده بودند که حضرت رسول (ص) را به قتل برسانند و یک نفر هم مامور شد به سمت مدینه حرکت کند. در آن زمان رسول خدا (ص) و عده‌ای از یاران ایشان در دامنه کوه احد نشسته بودند که دیدند امام حسن مجتبی (ع) آرام آرام به کنار پیامبر (ص) آمد و حضرت رسول (ص) به استقبال از ایشان امام حسن (ع) را در آغوش گرفت و فرمود: الان یک نفر بر تو وارد می‌شود که بسیار تند و خشن است کاری با آن نداشته باش و بگذار حرف‌هایش را بزند.

وی عنوان کرد: در حالی که رسول خدا (ص) نشسته بود آن مرد خشن وارد شد و رو به جمع کرد و گفت:‌ کدامیک از شما محمد هستید؟ وقتی فهمید پیامبر (ص) در میان آنها نشسته است گفت من تو را ندیده بودم و کینه تو در دل من بود و حال که تو را دیدم کینه‌ام نسبت به تو زیاد شد چه دلیلی برای نبوتت داری؟ حضرت فرمودند اگر عضوی از من بر نبوت من شهادت بدهد می‌پذیری، حضرت رو به امام مجتبی (ع) کرد و گفت پاسخ این مرد را بده، لذا امام حسن (ع) خطاب به آن مرد عرب فرمود: دیشب فلان جا و با فلان شخص بودی، در راه مشکلی برای تو پیش آمد و جریان را برای او تعریف کرد. آن مرد به امام گفت: طوری با من سخن می‌گویی که گویی دیشب با من بوده‌ای! و امام مجتبی آنقدر آن مرد را با مسائل مختلف آشنا کرد که مرد عرب آرام آرام به پیامبر (ص) ایمان آورد و در اثر فرمایش‌های امام مجتبی(ع) عده ای از خانواده آن مرد عرب نیز مسلمان شدند.

* پیامبر(ص) علم و هیبتش را به امام حسن(ع) داد

نویسنده کتاب «سبط اکبر» در خصوص ویژگی‌های امام مجتبی (ع) تصریح کرد: روزی حضرت زهرا (س) امام حسن و امام حسین علیهما‌السلام را نزد حضرت رسول (ص) ‌برد و او از حضرت درخواست کرد که چیزی از علم و هیبت، جلال و جبروت خود به این دو فرزندش بیاموزد که رسول خدا (ص) فرمود: علم و هیبت خودم را به حسن دادم.

وی با اشاره به هیبت امام حسن مجتبی (ع) گفت: در روایات داریم که امام حسین (ع) با آن عظمت، با وجود امام حسن (ع) یک کلمه صحبت نمی‌کرد و وجود برادرش چنان ایشان را گرفته بود که هیچ‌گاه در حضور برادرش یک کلمه هم سخن نمی‌گفت لذا این موضوع می‌رساند که امام مجتبی (ع) انسان بسیار با عظمتی بوده است که تاریخ در حق ایشان بسیار ظلم کرده است.